Historia, czyli nauka o dziejach to jedna z najstarszych dziedzin naukowego poznawania świata. Za jej ojczyznę uważa się Grecję a ojcem historii nazywany jest największy historyk świata starożytnego Herodot. Opisywanie świata poprzez pryzmat ludzi i związanych z nimi wydarzeń z przeszłości nie jest zwykłą opowieścią czy opisem faktów. Historia to nauka umożliwiająca rozwój i postęp. Bez oglądania się wstecz, bez analizy popełnionych błędów nie da się budować stabilnej teraźniejszości i silnej przyszłości. Francuski antropolog i filozof Claude Levi – Strauss podzielił ludy żyjące na ziemi na te, które mają historię i te bez historii. Jego zdaniem ludy bez historii skazane są na zagładę – odtwarzanie rzeczywistości nie jest rozwojem, a stagnacją albo nawet cofaniem się w rozwoju. Tylko ludy świadome swojej przeszłości mają szansę na rozwój i przetrwanie. Dowodem na to możemy być my, Polacy. Gdy w XIX stuleciu pozbawieni wolności i stłamszeni przez zaborców Polacy zbudowali swoją tożsamość narodową to przetrwali najgorsze i w obliczu konfliktu zbrojnego zaborców podczas I wojny światowej okazali się być gotowymi na tworzenie niepodległego państwa.
Badaczy dziejów do pracy przygotowują studia historyczne. Są one prowadzone na wszystkich państwowych uniwersytetach oraz innych szkołach wyższych posiadających wydziały humanistyczne.
Aby zostać słuchaczem kierunku historia należy zdać maturę z języka polskiego, historii, geografii, języka obcego nowożytnego.
Studia historyczne stopnia pierwszego trwają trzy lata i kończą się obroną pracy licencjackiej. Absolwent z tytułem licencjata może kontynuować studia na stopniu drugim – studiach uzupełniających magisterskich. Po tych studiach pisze i broni pracę magisterską a następstwem pozytywnej oceny na egzaminie końcowym jest otrzymanie tytułu zawodowego magistra.
Studia historyczne licencjackie trwają trzy lata a magisterskie uzupełniające – dwa. Można program studiów zrealizować w formie pięcioletnich jednolitych studiów magisterskich.
Podczas studiów realizuje się treści programowe przedmiotu historia oraz nauk pomocniczych historii. Historia nie jest jednym przedmiotem, ale rozbita jest na wiele odrębnych. I tak na pierwszym roku zalicza się historię starożytną, historię średniowieczną powszechną i historię średniowieczną Polski. Na kolejnych semestrach historia powszechna i polska w poszczególnych epokach. Do tego bardzo trudne zajęcia ze źródłoznawstwa, archiwistyki, historii wojskowości, lektorat języka łacińskiego oraz języka nowożytnego. W zależności od specjalizacji studenci odbywają praktyki w archiwach, szkołach, instytucjach naukowych, muzeach.
Osoby zainteresowane pracą naukową lub dydaktyczną na uczelni aplikują na studia stopnia trzeciego – doktoranckie. Nauka na tych studiach trwa minimum dwa lata a maksimum cztery. Czas studiów zależy od stopnia złożoności trudności badań naukowych, które doktoranci zobowiązani są prowadzić samodzielnie. Wyniki tych badań przedstawiają w rozprawie naukowej zwanej pracą doktorską a po jej obronie otrzymują tytuł naukowy doktora nauk historycznych.
