Imię to wizytówka człowieka. Tak zwracają się do nas znajomi, tak przedstawiamy się również tym, których nie znamy. Wpisujemy nasze imię w puste kratki dokumentów urzędowych, podajemy je w adresie do wysyłki, często figurujemy pod nim w mediach społecznościowych. Imię niejako przylega do nas, staje się naszą werbalną twarzą. Imię może być popularne, jak i zupełnie nietypowe. Krótkie, długie. Poważne i bardziej „miękkie”. Rodzicom, którzy nazywają swoje dziecko, przyświecają także różne intencje: nazywają swoją pociechę po ważnym przodku (np. po dziadkach), podziwianej osobie (gwieździe muzycznej czy filmowej), zwracają uwagę na brzmienie imienia czy jego popularność, zwracają także uwagę na to, co oznaczają imiona.
Najczęściej jednak to właśnie kryterium „popularności” danego imienia jest tym, które rodzice rozważają w pierwszej kolejności. Z tej sytuacji nie ma jednego, idealnego wyjścia. Jedni są bowiem zdania, że nadanie popularnego, klasycznego imienia dziecku sprawi, że te łatwiej zaadaptuje się w grupie rówieśniczej i nie będzie przytłoczone „dziwnym” imieniem. Inni zaś przeciwnie – uważają, że ich wyjątkowe dziecko zasługuje na równie wyjątkowe imię, które być może kiedyś pomoże im np. w rozwoju kariery: w końcu rozpoznawalne, oryginalne imiona często zapamiętuje się dużo szybciej.
Bez względu na to, jaką szkołę wyznajemy, warto pamiętać, że każdy ma prawo do własnej opinii. Jeśli nie podoba nam się jakieś imię, to zwyczajnie nie nadawajmy go naszemu dziecku, ale pozostawmy wolność wyboru tym, dla których być może jest najpiękniejszym imieniem na świecie lub przypomina o ukochanej babci lub dziadku.
